Vroege jaren 80. De Engelsen zijn weer geweest. Altijd leuk, en op de zondagavond is er flink geborreld met whisky van de boot. Geef ze eens ongelijk.

Papa vindt het ook reuze gezellig, maar is er niet zo goed in. En op maandagochtend is hij toch wel zwak en wazig. De patronne grijpt in, zegt ongetwijfeld iets over flink zijn, en zet hem op de brommer. Immers, van de Waaijenberg naar de Springplank is het bultaf, dus hup.

Het gaat ook goed, tot bij de school. Fouten worden gemaakt. Papa rijdt met de brommer regelrecht de school in. Volgens de legende sneuvelde ook nog een glazen deur, maar daar geloof ik niets van.

Papa krijgt wat koffie, de brommer wordt weggezet, en de dag wordt begonnen in een behoedzaam tempo. Want zo deden ze dat op de Springplank. Papa is een beetje beducht voor wat voor verhalen dit zal geven, want liederlijkheid, dat is wel een punt.

Dat valt reuze mee. Papa is de stoerste vent in jaren! Wat een kerel! De reputatie is niet alleen onbeschadigd, maar aanzienlijk vergroot! Hilarisch verhaal.

De school is weg, de leerlingen ook, en papa is dood. Maar het verhaal is er nog. In 2017 was ik met mijn moeder op het kerkhof bij zijn graf, en we spraken de doodgraver. Jonge kerel, en ja, had op de Springplank gezeten. Nooit bij papa in de klas gezeten, maar wel: “Oh, is dat meneer Pieterse! Die zo goed kon vertellen en die van die brommer! “

Zo zie je maar weer. Aere perennius, een reputatie.